Chapter 3

*Harry's pov*

Wziąłem głęboki wdech i wszedłem do gabinetu pana Tomlinsona.

- D-dzień dobry - zająknąłem się na wstępie.

Harry Ty kretynie nie jąkaj się.

Strzeliłem sobie mentalnego liścia.

Jego gabinet był duży. Prawa ściana była cała przeszklona i widać było przepiękny widok Londynu. Ściany pomieszczenia były w różnych odcieniach brązu, po środku stała sofa i stolik do kawy, natomiast w głębi znajdowało się wielkie machoniowe biurko, za którym stał średniego wzrostu mężczyzna.

- Pan Styles? - usłyszałem jego głęboki głos, kiedy odwrócił się do mnie przodem.

Jego oczy...

Takie niebieskie i hipnotyzujące.

- T-tak to ja - podszedłem bliżej biurka.

- Louis Tomlinson - wyciągnął dłoń w moim kierunku, przyglądając mi się - właściciel i redaktor naczelny The Times.

- Harry Styles - uścisnąłem jego dłoń.

- Usiądź, proszę - wskazał gestem ręki krzesło naprzeciw biurka.

Cały czas mi się przyglądał..

- Dziękuję - zająłem wskazane miejsce.

Louis Tomlinson.

Człowiek biznesu z milionami na koncie.. Kto by pomyślał, że będę miał rozmowę kwalifikacyjną właśnie z nim.

Tylko dlaczego on mi się tak przygląda? Mam coś na twarzy?

- Więc.. Dlaczego chce pan tutaj pracować? - spytał mężczyzna nie spuszczając ze mnie wzroku.

Byłem przygotowany na to pytanie więc wiedziałem co powiedzieć.

- U-uważam, że praca tutaj dałaby mi duże możliwości rozwoju i..-

- Tak, tak - przerwał mi pan Tomlinson - słyszałem już to milion razy.

- J-ja..- zaciąłem się

Na takie coś nie byłem przygotowany.

- Dlaczego naprawdę chcesz tutaj pracować?

Cholera, dlaczego on mi się tak przygląda?

- Napije się pan ze mną kawy, panie Styles? - zaproponował znienacka.

Zdziwiłem się, ponieważ Niall mówił o nim jak o człowieku konkretnym i przechodzącym od razu do rzeczy.

- N-nie, dziękuje - odmówiłem, bo znając mnie oblałbym się tą kawą zamiast ją wypić...

- Nalegam - uśmiechnął się lekko.

Dobra Tomlinson jak obleje się tą pieprzoną kawą to Twoja wina.

- Dobrze, poproszę - westchnąłem.

Tomlinson uśmiechnął się zwycięsko dzwoniąc do swojej sekretarki z prośbą o dwie kawy.

- Więc? Jak to jest panie Styles? - zwrócił swoją uwagę z powrotem na mnie.

- Sądzę, że..- zacząłem mówić, lecz mężczyzna przerwał mi kolejny raz:

- Ależ porzućmy ten protekcjonalny ton, Harry - Tomlinson świdrował mnie wzrokiem.

- D-dobrze..-

Nie wiedziałem co mu powiedzieć, ale na szczęście uratowała mnie brunetka, która przyniosła tacę z kawą.

- Dziękuje ci Madison - posłał jej uśmiech, kiedy postawiła tacę. Kobieta oblała się rumieńcem. Dobrze wiedzieć, że nie tylko mnie onieśmiela ten człowiek.

- Więc? - uniósł pytająco brwi, kiedy Madison opuściła gabinet.

Zastanowiłem się nad odpowiedzią...Przecież nie powiem mu, że po prostu potrzebuje kasy.. Może nie w taki dobitny sposób..

- Yhmm.. Znajomy poinformował mnie o tym, że szuka pan kogoś na to stanowisko więc zaryzykowałem, ponieważ trzy dni temu straciłem pracę i potrzebuję nowej - wydusiłem z siebie upijając łyk kawy.

Taa.. To chyba było dobre..

- Cóż..- spojrzał w moje papiery - patrząc na CV nie masz zbyt dużego stażu w tym zawodzie.

- Mam dopiero 20 lat i..- wtrąciłem

- Tak, wiem - mruknął - myślę, że mógłbym cię przyjąć, Harry.

- Tak? -

W sumie bardzo dobra ta kawa panie Tomlinson.

- Wiem, dlatego to moja ulubiona - na ustach Louisa pojawił się szeroki uśmiech.

- Powiedziałem to na głos? -

Harry przymknij się.

- Tak, Harry - zaśmiał się.

Trochę głupie, ale jego uśmiech dodawał mi pewności siebie.

- Ma pan gust do kawy -

- Zapewne - zamknął teczkę z moimi papierami - Jaki znajomy polecił ci moją redakcję?

- Niall Horan. Pracuje tutaj - dopiłem do końca swoją kawę.

- Tak, tak - Tomlinson nagle stał się jakiś nieobecny.. Dziwne..

- Dobrze - odchrząknął - panie Styles od jutra zaczyna pan dwumiesięczny okres próbny w The Times.

                     * * *

* Louis's pov*

Wszedłem do domu i pierwsze co to nalałem sobie whiskey.

Przypomniałem sobie cały cholerny dzień.

Najpierw ta dziwka, potem rozmowa kwalifikacyjna z Harrym Stylesem.

Nie potrafiłem mu nie dać tej pracy. Miał w sobie coś takiego.. oryginalnego i jako dziennikarz i jako człowiek. I smakowała mu moja kawa...

W ogóle nie mogłem przestać na niego patrzeć..

Dlaczego?

No właśnie, dlaczego?

Jedno jest pewne. Harry Styles jest bardzo intrygującą osobą i mimo tego, że po nim miałem jeszcze kilka rozmów o pracę to nie żałuję swojej decyzji.

Oj Tomlinson... Co się z Tobą dzieje?